Używamy ciasteczek, dzięki którym nasza strona jest dla Ciebie bardziej przyjazna i działa niezawodnie. Dzięki nim możemy lepiej dopasować treści i reklamy do Twoich zainteresowań.
Jeśli się nie zgodzisz, reklamy nadal będą się wyświetlać, ale nie będą dopasowane do Ciebie.
Dostosowujemy się do Ciebie
Używamy ciasteczek, dzięki którym nasza strona jest dla Ciebie bardziej przyjazna i działa niezawodnie. Dzięki nim możemy lepiej dopasować treści i reklamy do Twoich zainteresowań.
Jeśli się nie zgodzisz, reklamy nadal będą się wyświetlać, ale nie będą dopasowane do Ciebie.
Ustawienia ciasteczek
Jakie są technologie druku 3D? - Blog firmowy DrTusz
Za pomocą drukarki 3D można stworzyć modele 3D, które umożliwiają wcześniejsze zwizualizowanie projektów, ale również stworzenie od podstaw narzędzi, rekwizytów i innych przedmiotów. Każdy z nich wymaga jednak zupełnie innych metod. Chcesz poznać najczęściej używane technologie druku 3D? Znajdziesz je w dzisiejszym artykule!
Drukarki 3D posiadają już nie tylko profesjonaliści, ale także amatorzy zaawansowanych technologii. O tym czym właściwie jest druk 3D dowiesz się z artykułu Drukowanie 3D – przyszłość jest teraz. A teraz przejdźmy do sedna dzisiejszego wpisu, czyli jakie są technologie druku 3D!
7 najpopularniejszych technologii druku 3D
W zależności od technologii druku przestrzennego możesz stworzyć inne obiekty, z większą ilością detali, z podporami lub bez. Różni je także wykorzystywany materiał – w technologiach przyrostowych znajdziesz zarówno druk 3D z metalu, jak i druk 3D ze sproszkowanych tworzyw sztucznych. Który będzie najlepszy dla Twojego projektu? Sprawdzisz to poniżej!
Nakładanie warstw – technologia FDM / FFF
Fused Deposition Modeling (FDM) lub Fused Filament Fabrication (FFF) to najbardziej rozpowszechniona na świecie technologia druku 3D, którą opracowała firma Stratasys jeszcze w latach 90. Polega na nakładaniu warstwa po warstwie stopionego tworzywa sztucznego. Drukarki 3D w technologii FDM / FFF wykorzystują filament, czyli żyłkę z tworzywa, którą głowica drukująca podgrzewa i nakłada na stół roboczy, tworząc wydruk przestrzenny.
Dzięki swojej prostocie i relatywnie niskim kosztom, ta technologia 3D jest powszechnie stosowana zarówno w domowych drukarkach 3D, jak i w przypadku szybkiego prototypowania w przemyśle. Jej największe zalety to między innymi: powszechność oraz łatwa dostępność materiałów.
Spiekanie poliamidowego proszku (SLS)
SLS, czyli Selective Laser Sintering to kolejna popularna metoda druku 3D, która wykorzystuje wiązkę lasera do spiekania sproszkowanego poliamidu. Proces ten polega na naświetlaniu warstw proszku poliamidowego, który ulega spiekaniu.
Technologia SLS gwarantuje uzyskiwanie wytrzymałych i dokładnie odwzorowanych wydruków o skomplikowanej geometrii. Jest ona często wykorzystywana w przemyśle motoryzacyjnym, lotniczym oraz do produkcji funkcjonalnych prototypów.
Zalety SLS to: wytrzymałość i szybkość tworzenia wydruków, brak konieczności stosowania podpór, możliwość drukowania elementów o sporych rozmiarach oraz wysoki stopień powtarzalności druku.
To jednak nie wszystko. Drukowanie 3D w tej technologii posiada pewne ograniczenia, przede wszystkim relatywnie wysokie koszta i wymagania lokalowe. Nie jest to więc metoda dla amatorów – wymaga ona specjalistycznej wiedzy i umiejętności obsługi maszyn przeznaczonych do druku SLS.
Spiekanie proszku metalicznego (DMLS)
Kolejna metoda, podobna do technologii SLS to Direct Metal Laser Sintering (DMLS). Do wydrukowania wykorzystuje się sproszkowany metal, zazwyczaj aluminium oraz stopy tytanu. Ta technologia 3D polega na całkowitym przetapianiu metalowego proszku, co różni ją od opisanego wyżej SLS. Wiązka lasera utwardza materiał, spajając go w jednolitą strukturę.
Technologia DMLS jest wykorzystywana w przemyśle oraz medycynie i umożliwia tworzenie skomplikowanych, precyzyjnych elementów, które są trudne do wytworzenia innymi metodami. Ze względu na używane tworzywo, jej kolejną zaletą jest możliwość poddania dalszej obróbce po zakończeniu procesu druku.
Stereolitografia (SLA)
Stereolitografia (SLA) to jedna z najstarszych metod druku 3D. Technologia opracowana została w XIX wieku przez firmę 3D Systems, a dokładniej jej założyciela Charlesa Hulla. Wykorzystuje ona żywicę fotopolimerową, która jest naświetlana warstwa po warstwie za pomocą wiązki lasera UV. Wydruki w technologii SLA od pierwowzoru odróżnia sposób druku. Obecnie używa się odwróconej wersji tej metody, która buduje model do góry nogami.
SLA to wszechstronna technologia, która zapewnia wysoką dokładność i gładkie powierzchnie, co czyni ją idealną do tworzenia modeli z wiernie odwzorowanymi detalami. Wydruki w technologii SLA są szeroko stosowane w branży jubilerskiej, inżynieryjnej, medycznej oraz w produkcji precyzyjnych narzędzi dentystycznych.
Technologia DLP
Digital Light Processing (DLP) to technologia druku 3D podobna do SLA, z tą różnicą, że zamiast lasera używa projektora światła UV do utwardzania żywicy fotopolimerowej. Projektor DLP naświetla całą warstwę żywicy jednocześnie, co skraca całkowity czas wydruku.
Z pomocą druku 3D metodą DLP możliwe jest osiągnięcie bardzo wysokiej dokładności przy produkcji małych, precyzyjnych części np. biżuterii czy stomatologii. Elementy wykonane w technologii DLP są stosunkowo tanie, jednak pod wątpliwość poddaje się ich jakość.
Technologia PolyJet czy też MJP polega na natryskiwaniu warstw żywicy fotopolimerowej, które są następnie utwardzane światłem UV. Proces ten powtarza się nakładając kolejne warstwy tworząc obiektu w płaszczyźnie XY, aż do uzyskania pożądanego efektu.
Ta technika druku pozwala na tworzenie bardzo dokładnych i gładkich wydruków. Technologia PolyJet umożliwia także drukowanie wielomateriałowe, co jest szczególnie przydatne w tworzeniu złożonych modeli o różnych właściwościach mechanicznych. Wykorzystywana jest m.in. w branży produkcyjnej, medycynie oraz drukowaniu narzędzi.
Druk proszkiem gipsowym (CJP)
ColorJet Printing (CJP) wykorzystuje proszek gipsowy jako materiał budulcowy. Druk 3D z proszku gipsowego polega na nakładaniu cienkich warstw tworzywa, które są spajane klejem nanoszonym przez głowicę drukującą. Następnie projekt wydobywa się z niesklejonego proszku, czyści i utwardza specjalnym płynem.
Główną zaletą tej metody jest drukowanie kolorowych wydruków 3D. CJP jest wykorzystywana przede wszystkim do tworzenia projektów architektonicznych, a także wytwarzania prototypów produktów oraz figurek i rekwizytów.
Jak widzisz technologii druku 3D jest wiele, a różnica pomiędzy nimi jest czasem niewielka. Pamiętaj, że nie wszystkie metody nadają się dla użytkowników domowych – czasem potrzebny jest specjalistyczny sprzęt.
Jeśli chcesz być na bieżąco z moimi wpisami, koniecznie śledź mojego bloga i zaobserwuj mnie w mediach społecznościowych (linki poniżej). Cześć! 🙂
